متخصصان بالینی چه کاری را می¬بایست در مرحله بعدب برای اوو انجام دهند؟ (با فرض اینکه نگاره شنوایی تهیه شده است). هر تلاشی برای بررسی وضعیت پذیرش سمعک متناسب با درجه مشکل شنوایی آقای X معنادار می¬باشد زیرا وی آگاهی نداشته که مشکل شنوایی دارد. از نظر آقای X متخصص بالینی تنها شخصی بود که با آن صحبت می¬کرد و بقیه صداها واضح نبوده است. اما استفاده از سمعک فرصت¬هایی را در سراسر زندگی برایش ایجاد خواهد نمود. آقای X دلایلی برای نارضایتی خویشپدر استفاده از سمعک دارد مگر آنکه متخصصین بالینی دلایل آن را پیدا نمایند که دستیابی به این دلایل تنها بواسطه شخص بیمار امکان پذیر می¬باشد. موانع موجود در این رابطه از سه نوع اصلی می-باشند.
خلاصه (چکیده): موانع بالقوه در استفاده از سمعک¬ها
1- اعتقاد به نداشتن مشکل شنوایی و یا دارا بودن مشکلات بسیار جزئی
2- چشم¬پوشی از مشکلات شنوایی
3- نسبت دادن کاهش شنوایی به افزایش سن، صلاحیت اجتماعی کم و یا اختلالات ذهنی
4- عقیده بر اینکه سمعک¬ها، مزایا و کیفیت صدای ضعیفی را ارائه خواهند نمود
5- پذیرش انفعالی این موضوع که کاهش شنوایی، معلولیت یا نقص به دنبال افزایش سن ظاهر می¬گردند
6- نسبت دادن مشکلات به فعالیت دیگران
7- تقویت عقاید فوق از سوی دوستان، خویشاوندان و یا متخصصان سلامتی
8- وجود مشکلات کوچک
9- دارا بودن شناخت و آگاهی اندک
10- دیگر مشکلات سلامتی
11- هزینهمالی
خاطر نشان می¬¬شود که برای 6 مورد نخست، نتایج به خوبی مشهود می¬باشد. بطور تجربی، 5 مورد نخست در خصوص شخصی که از سمعک استفاده می¬کند نسبت به فردی هیچ تلاشی برای استفاده از خود نشان نمی¬دهد.
1- بی¬میلی به دلیل عدم آگاهی:
آقای X اطلاعی نداشت که نسبت به دیگران به سختی می¬شنود و نیاز دارد که نسبت به سایرین تلویزیون را با صدای بلندتری بشنود. این شاید ساده ترین اما غیرمعقول¬ترین مورد برای متخصصان بالینی باشد. در زیر برخی روش¬هایی که متخصصین بالینی می¬توانند به واسطه آنها به آقای X در آگاه نمودن وی از مشکلش کمک نمایند اشاره شده است.
سوال این است: تجویز کردن یا تجویز نکردن
به طور کلی چه موقع Clinisian باید بیماری را که نسبت به استفاده از سمعک دچار شک و تردید است را به استفاده از ان تشویق کند و چه موقع Clinisian باید به بیمار توصیه کند که احتمالاً سمعک مفید نخواهد بود. اگر بیمار در آخر هنوز شک داشته باشد Clinisian می¬تواند تاثیر بسزایی بر تصمیم او داشته باشد. بخش سخت کار برای Clinisian شناخت آن است که از کدام روش استفاده کند.
آمار کم¬شنوایی نشان می¬دهد که بسیاری از افرادی که کم¬شنوایی دارند وسایل کمک شنوایی تهیه نمی¬کنند. تقریباً 10 تا 16 درصد از بزرگسالان جمعیت با سخت شنوایی گزارش خواهند شد. با استفاده از تست ادیومتری می¬توان به شناخت مشکلات شنوایی نزدیک شد.
مطالعات مختلف نشان می¬دهد که از بین کسانی که کم¬شنوایی دارند فقط 14 تا 24 درصد آنها سمعک دارند. در نتیجه تقریباً 5/4 مردمی که کم¬شنوایی دارند سمعک ندارند.
بعضی تحقیقات نشان می¬دهند زمانی که به این مردم سمعک نشان داده می¬شود و فرصت استفاده از آن به آنها داده می¬شود خیلی از آنها به فواید سمعک پی می¬برند و استفاده از آن را ادامه می¬دهند (Kochkin، 1997). از معیارهای گزارش شخصیش استفاده کرد و تخمین زد تعداد افرادی که می¬توانند از وسایل کمک شنوایی بهره ببرند 2 برابر کسانی هستند که در حال حاضر از سمعک بهره می¬برند.
اپیدمیولوژیست¬ها تنها کسانی نیستند که شکدارند که چه تعداد از افراد به سمعک نیاز دارند همه Clinisian ها می¬توانند انتظار داشته باشند که شاهد این باشند که8 بسیاری از بیماران در مورد اینکه آیا سمعک به آنها کمک می¬کند یا نه شک داشته باشند.
دو جنبه وسیع برای این سوال وجود دارد که آیا شخص از سمعک سود خواهد برد یا خیر؟
آیا شخص به میزان کافی کم¬شنوایی دارد؟ و یا آیا شخص کم¬شنوایی عمیق دارد؟
همانطور که خواهیم دید پاسخ سوال اول به وسیله ادیوگرام نمی¬تواند مشخص شود و سوال دوم می¬تواند به این صورت مطرح شود که شخص از سمعک بهره بیشتری خواهد برد یا کاشت حلزون و یا راههای کمک لامسه¬ای؟ این فصل بعضی از فاکتورهایی را که هنگام توصیه سمعک به بیمار باید در نظر بگیریم را مشخص می¬کند.
رسیدن به این تصمیم در این سطح به راحتی ممکن نیست چون فاکتورهای زیادی وجود دارد و همچنین به